Η αγαπημένη μου μέρα, γιατί είναι τα γενέθλιά μου – και μια ιδιαίτερη μέρα φέτος από μαθηματική άποψη, γιατί συμπεριλαμβάνει μια τετραγωνική ρίζα (3 x 3 = 9) και αυτό, μου λένε, γίνεται μόνο 9 φορές κάθε αιώνα. Και είναι ακόμα πιο καταπληκτικό γιατί κλείνω τα 33…και ζυγίζω ακριβώς 66 κιλά (6 κιλά περισσότερα από τότε που ήρθα)…και έχουν περάσει 3 μήνες ακριβώς από την άφιξή μου από την Αυστραλία.

Από τότε που οι φίλοι μου άρχισαν να κλείνουν τα 33, έγερνα προς τα πίσω, άπλωνα το χέρι μου, τέντωνα το δάχτυλό μου και τους κορόιδευα (χωρίς να καταλάβω γιατί) πως αυτή είναι η χρονιά που πέθανε ο Χριστός…πρώτα απ’ όλα δεν είναι αστείο. Δεύτερον, αν όντως υπήρξε ο Χριστός, τι πέθανε, τον βασάνισαν τον άνθρωπο, γιατί άνθρωπος ήταν και ο άνθρωπος έλεγε πως θα ήτανε καλό να φερόμαστε με σεβασμό προς τον συνάνθρωπό μας. Από εκεί και πέρα, τα άλλα είναι κουραφέξαλα.

Να, κουραφέξαλα: απίθανη λέξη. Που να να βρεις τέτοια λέξη στα αγγλικά; Επίσης δεν υπάρχει η λέξη “ζαχαροπλαστείο” στα αγγλικά. Χρησιμοποιούν τη γαλλική λέξη patisserie όποτε και εάν την χρειαστούν. Μου φαίνεται πως η Ελλάδα έχει τον υψηλότερο αριθμό ζαχαροπλαστείων ανά κάτοικο στον κόσμο. Κάθε γωνία και ζαχαροπλαστείο. Ο κάθε ένας που γιορτάζει κερνάει γλυκό. Ο κάθε καλεσμένος στο σπίτι μου για φαγητό φέρνει γλυκό. Ο κάθε ένας που δεν θέλει να έρθει με άδεια χέρια φέρνει γλυκό. Εμ πώς να μην βάλω τα κιλάκια μου; Θα μου πεις γιατί τα τρώς; Το θέμα είναι να μην τα έχω μπροστά μου. Πώς να αντισταθώ το καλύτερο γαλακτομπούρεκο που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου από το Κοσμικόν, την απίθανη τούρτα αμυγδάλου, τα σπιτικά μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες που λιώνουν στο στόμα, τα κριτσανιστά κουλουράκια και την τελειότατη μπουγάτσα Θεσσαλονίκης στο Μοναστηράκι στις 3 το πρωί μετά από 3 ώρες διασκέδασης; Να τα 6 κιλάκια, τσαφ!

Λοιπόν, σας το λέω από τώρα. Σας παρακαλώ, μην μου παρουσιάζεστε με γλυκά! Προτιμώ να μου φέρετε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ή ένα φυτό ή κάτι πιο χρήσιμο…όπως ένα μάθημα χορού ή γυμναστικής ή μια πρόσκληση για το θέατρο ή μια ταινία. Γιατί η μόνη χρησιμότητα των γλυκών αυτή τη στιγμή είναι στην εξάπλωση του πισινού μου προς το classic greek-style πισινό. Και αυτό, κακά τα ψέματα, δεν είναι ωραίο ούτε υγιεινό και δεν πρόκειται ποτέ να τον αποκτήσω, γι’ αυτό άρχισα τη γυμναστική.

Στην Αθήνα έχω δυσκολευτεί να βρω οικονομικούς τρόπους εξάσκησης. Αυτή τη στιγμή, το Αυστραλέζικο δολάριο είναι γύρω στο μισό ευρώ. Δηλαδή κάθε φορά που πληρώνω κάτι, διπλασιάζω την τιμή του για να συγκρίνω τα πράγματα με την Αυστραλία. Το μη-εκπληκτικό αποτέλεσμα είναι πως η Ελλάδα είναι πανάκριβη, μην πω τα διπλά, όπως το Pilates που άρχισα αυτή την εβδομάδα. Το φθηνότερο που βρήκα, βγαίνει γύρω στα 18 ευρώ το μάθημα (για μιάμιση ώρα αντί για το κανονικό που είναι μία ώρα). 36 δολάρια; Σοβαρολογείτε; Ε εντάξει δεν έχουμε παραπάνω από 6 μαθητές στην τάξη, αλλά δεν θα πλήρωνα αυτό το ποσό ποτέ στην Αυστραλία. 

Στο Σίδνεϊ πήγαινα στο γυμναστήριο τουλάχιστον 2-3 φορές την εβδομάδα και έκανα όσες τάξεις γούσταρα (από BodyPump, BodyAttack, Yoga, Pilates κτλ) για $15 (7,5 ευρώ). Και εάν ήθελα να κάνω κάτι πιο εξειδικευμένο όπως African dance class ή Yoga σε μικρό studio, θα μου κόστιζε $20 το πολύ (10 ευρώ) και θα μου φαινόταν ακριβό. Δηλαδή θα είχα unlimited γυμναστήριο και ένα μάθημα χορού για 17,5 ευρώ την εβδομάδα και εδώ μου στοιχίζει 17,5 ευρώ για ένα μόνο μάθημα. Παιδιά, είναι πανάκριβα. Τί θα κάνουμε;

Aυτό που κάνω εγώ είναι να περπατάω μέχρι να γίνει ανυπόφορο το καυσαέριο. Ανεβαίνω μερικές στάσεις αργότερα ή κατεβαίνω αρκετές στάσεις νωρίτερα. Διαλέγω τις ατέλειωτες σκάλες του μετρό. Δεν τρώω μέχρι να σκάσω, δηλαδή μείωσα τις μερίδες μου, και το βράδυ τρώω πριν τις 8 αν μπορώ. Τρώω λιγότερα και εκλεκτά γλυκά. Ανεβαίνω τις σκάλες ανεξάρτητα από τον όροφο στον οποίο πρέπει να καταλήξω. Αν κάνει ωραία μέρα, πάω περίπατο στο πιο κοντινό βουνό.

Όταν με πιάνουν τα κέφια, δημιουργώ ευκαιρίες να χορεύω…σε κανα μπαράκι, σε κανα κλαμπάκι, σε κανα σπιτάκι και δημιουργώ το δικό μου dancefloor και δικό μου στυλ χορού…και εξασκούμαι τέλεια.

Οπότε είμαι σε φάση που σιγά σιγά βρίσκω την ισορροπία με το φαγητό, την εξάσκηση και τη ζωή στην Ελλάδα γενικά. Πάλι καλά, γιατί δεν είμαι πια μωρό…αν και πρέπει να φύγω τώρα γιατί με περιμένει η τούρτα γενεθλίων μου!