Στις αρχές του Ιούνη του 2016, συμμετείχα στο 5ο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας (ΦΑΣΚΟ) στο Πάρκο στην Ακαδημία Πλάτωνος. Και είπα αυτή τη φορά να συντονίσω μια «διαδραστική συνδημιουργία»: Πρακτικά βήματα για την ευημερία μας με οδηγό την περμακουλτούρα.
Το είχα κάπως έτσι στο μυαλό μου: Μέσα στη 1,5 ώρα που είχα, να κάνω μια 5-άλεπτη εισαγωγή στην περμακουλτούρα, ένα ομαδικό brainstorm για τους ποικίλους τρόπους που μπορούμε να εφαρμόσουμε και να βιώσουμε στην καθημερινότητά μας τις 3 ηθικές αρχές της περμακουλτούρας (φροντίδα για τη Γη, φροντίδα για τον άνθρωπο και δίκαια ανακατομή του πλεονάσματος) και τέλος ένα παιχνίδι σύνδεσης. Πάντα, όμως, είμαι ανοιχτή στο να αλλάξει το πρόγραμμα, βάσει του τι βγαίνει από τους συμμετέχοντες και εμένα, φυσικά, ως συντονίστρια.
Το πρώτο πράγμα που μου βγήκε ήταν να συστηθεί ο καθένας: όνομα, τι γνωρίζει για την περμακουλτούρα και γιατί ήρθε στην παρουσίαση. Καθώς συστήνονταν, μάθαινα πως οι περισσότεροι δεν είχαν ιδέα για την περμακουλτούρα και έρχονταν να ακούσουν κάτι διαφορετικό. Ενθαρρυντικό!
Βγήκαν πολύ ωραίες ιδέες από το brainstorm για να αναθεωρήσουμε τα καθημερινά μας βήματα ώστε να φροντίζουμε το περιβάλλον και τον άνθρωπο, ωστόσο, ο γευστικός καρπός της διαδραστικής συνδημιουργίας ήταν όντως οι συνδέσεις που βγήκαν ανάμεσα στους συμμετέχοντες. Τους χώρισα σε ομάδες. Ο κάθε ένας έπρεπε να γράψει από μία ανάγκη που έχει και από μία προσφορά. Σμίξανε, έπειτα, με μια άλλη ομάδα και ξεκίνησαν να μιλάνε. Μέσα σε λίγα λεπτά, άρχισαν να βγαίνουν κινητά για να ανταλλάξουν νούμερα, κάρτες με στοιχεία και εν ολίγοις, ήταν αδύνατον να τους σταματήσω!
Για να μην τα πολυλογώ, η 1,5 ώρα έγινε 3,5 ώρες και μέσα από βγήκαν γνωριμίες και κάποιες ανταλλαγές! Αυτό μου επιβεβαίωσε πως απλά δεν μιλάμε αρκετά μεταξύ μας. Εννοώ δεν μιλάμε αρκετά για τις ανάγκες μας. Δεν μιλάμε για το τι έχουμε να προσφέρουμε, γιατί ίσως δεν δίνουμε αξία σε αυτά που έχουμε. Έχουμε μάθει να είμαστε ατομικιστές και εγωιστές και να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Αλλά αυτό δεν πάει άλλο.
Σε καθημερινή βάση, αισθανόμαστε πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά μέσα στην αυταπάτη της «ρομποτοποιημένης» μας καθημερινότητας, έχουμε (ξε)χάσει και αγνοήσει το ένα πράγμα που θα μας πάει μπροστά: τις άπειρες συνδέσεις μεταξύ μας. Η περμακουλτούρα μας μαθαίνει πως δεν είναι ο αριθμός των στοιχείων σε ένα σύστημα που είναι σημαντικός, αλλά ο αριθμός των χρήσιμων συνδέσεων μεταξύ τους.
Ένας τρόπος να προχωρήσουμε σε ένα άλλο επίπεδο κοινωνικής ύπαρξης είναι να κατανοήσουμε εις βάθος τις ουσιαστικές μας ανάγκες, να δούμε τι μπορούμε να συνεισφέρουμε έμπρακτα στον κοινωνικό μας περίγυρο και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ώστε να είμαστε αυτοδύναμοι. Έχω κάτι που χρειάζεσαι, έχεις κάτι που χρειάζομαι; Βρίσκουμε τρόπους να συνδεθούμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας.
Η Μαρία Κουτσιμπύρη από την Ε.Ρ.Τ. Χανίων πέρασε από το χώρο που γινόταν όλο αυτό και καθώς οι συμμετέχοντες έφτιαχναν τις δικές τους συνδέσεις, εμείς αμέσως οργανώσαμε την ακόλουθη συνέντευξη για την εκπομπή «Ένα κλουβί κίνησε να βρει πουλί». Ακούστε την εκπομπή πατώντας παρακάτω:
Ας αρχίσουμε να μιλάμε για πιο ουσιαστικά πράγματα, ώστε να γίνουμε αυτοδύναμοι και κατά συνέπεια πιο ευτυχισμένοι!