Τους τελευταίους μήνες, από τότε που αποφάσισα να κάνω πιο μόνιμη τη μετάβαση σε αυτό που φαντάζομαι ως μια πιο φυσική (και ήρεμη) ζωή, έχω συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα.

Εδώ που τα λέμε, πάντα είχα σκαμπανεβάσματα. Ακόμα και τότε που ζούσα μια «συμβατική» ζωή. Εκεί όμως είχα θέματα ουσιαστικής αποσύνδεσης με την αλήθεια μου, γιατί ζούσα το ψέμα που μου είχαν πουλήσει. Τουλάχιστον τώρα η δυσκολία προέρχεται από την αναζήτηση της αλήθειας και της προσαρμογής σε αυτό που θέλω να ζήσω, αυτήν που δε βρίσκω γραμμένα στα βιβλία ή εφαρμοσμένη από τους γύρω μου.

Απ’ τη μία κατανοώ πως η μετάβαση από την πολυασχολία και τη φασαρία στη «λιγοασχολία» και στην ησυχία είναι ένα σοκ. Ξαφνικά όλα τα χρόνια καταπιεσμένα συναισθήματα και θέματα αναδύονται ανεμπόδιστα (βλ. «Το δώρο του ελεύθερου χρόνου»). Και επίσης ξαφνικά, είμαι μόνη με ένα άλλο άτομο και φαίνεται ώρες ώρες πως δεν υπάρχει κανείς άλλος τριγύρω που να καταλαβαίνει (να αποδέχεται μάλλον) αυτή την προσπάθεια. Και όχι μόνο δεν την αποδέχονται, την κρίνουν κιόλας. Λες και δεν είναι δύσκολη από μόνη της μια επιλογή που σε βαφτίζει ως μαύρο πρόβατο, ως αποτυχημένο, ως δεν ξέρω και εγώ τι.

Απ’ την άλλη αισθάνομαι το κοινωνικό ζώο μέσα μου να λαχταράει την παρέα και τα κοινωνικά σουαρέ… Απ’ την παράλλη, έχω βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια. Αναζητάω άλλου τύπου διασκέδαση…κάτι πιο γνήσιο, πιο αυτοδημιούργητο, πιο αυθόρμητο, πιο…tribal.

Αντλώ πλέον από πολύ βαθιά μέσα μου τα ελάχιστα αποθέματα της δύναμης που μου έχουν μείνει ώστε να κρατήσω το όραμα ζωντανό: πως μια ισορροπημένη πραγματικότητα είναι εφικτή.

Είμαι σαν ένας τοξικομανής στη φάση της απεξάρτησης. Είναι αναμενόμενο να φτάσω στα ναδίρ των συναισθημάτων μου…καταλαβαίνω πως αυτή η φάση, όπως όλες οι άλλες στη ζωή μου είναι αναπόφευκτα περαστικές, οπότε αυτό με αναπαύει στην αποδοχή της κατάστασης και στο να βρίσκω διάφορους τρόπους να με ψαρεύω από τα επικίνδυνα νερά της αυτολύπησης.

Μου τηλεφώνησε μια φίλη και κατάλαβε απ’τη φωνή μου πως δεν ήμουν καλά. Μου είπε πως είναι λίγα τα άτομα που μπορούν να ζήσουν αυτή τη ζωή που έχω επιλέξει, πως απαιτεί «κότσια». «Μχμμμ» κατάφερα να μουρμουρίσω μέσα από το σπαρακτικό κλάμα που με είχε πιάσει.

Αμέσω μετά βρίσκω παρέα διαβάζοντας το «Μανιφέστο του ανθρώπου δίχως χρήματα» του Mark Boyle (ελεύθερη μετάφραση από μένα):

«Μερικά από τα κοινωνικά μας πρότυπα είναι διάχυτα και έντονα καταπιεστικά. Στο δυτικό πολιτισμό, το κύρος απονέμεται βάσει του πόσα σου ανήκουν, που ζεις, την καριέρα που έχεις, το ειδόδημά σου, πόση ισχύ έχεις, ή τις μάρκες που φοράς. Σε κάθε περίπτωση, όσο πιο μεγάλο ή ακριβό, τόσο το καλύτερο. Αν επιλέξεις να ζήσεις χωρίς χρήματα, ή μια ζωή απλότητας, απαρνείσαι αμέσως τους περισσότερους πολιτιστικά αποδεκτούς δείκτες της επιτυχίας. Παρόλο που αυτοί που έχουν κολυμπήσει ενάντια στο ρεύμα αναφέρουν πως οι τολμηρές τους κινήσεις έχουν ενισχύσει την αίσθηση της αυτοπεποίθησης και της ελευθερίας τους – φτάνοντας στο σημείο να μην τους ενδιαφέρει πλέον τι λένε οι άλλοι –  μπορεί στην αρχή να φαίνεται σαν ένας πολύ δύσκολος δρόμος. Συνειδητοποιούν επίσης, όπως τραγούδησε και ο Bob Dylan, πως «ο άνθρωπος είναι πετυχημένος όταν ξυπνάει το πρωί και κοιμάται το βράδυ και ενδιάμεσα κάνει αυτό που θέλει να κάνει».

Μία από τις μεγαλύτερες ανησυχίες που μου παραθέτουν οι άνθρωποι που σκέφτονται να κάνουν μια ζωή χωρίς χρήματα – ή μια απλή ζωή – είναι τι θα πουν οι φίλοι, η οικογένεια και η κοινότητά τους για αυτό. Στο κάτω κάτω, το να μην έχεις χρήματα είναι στιγματισμένο με μια αίσθηση φτώχειας και αποτυχίας στη ζωή, έστω και αν η ζωή σου είναι πιο πλούσια βάσει αληθινών όρων. Ωστόσο, το πόσο βαθιά εμφυτευμένη μέσα μας είναι η κοινωνική αποδοχή δεν παύει να με εκπλήσσει, παρά τους ισχυρισμούς μας πως αντιπαθούμε την ίδια κοινωνία της οποίας ζητάμε την αποδοχή. Όπως είπε ο Jiddu Krishnamurti, «η προσαρμογή σε μια βαθιά αρρωστημένη κοινωνία δεν είναι ένδειξη υγείας», αλλά συχνά προτιμάμε να κάνουμε μια τέτοια προσαρμογή παρά να ρισκάρουμε τον αποκλεισμό που βλέπουμε ως συνυφασμένο με την επιλογή μιας φυσιολογικής/υγιεινής/απλής ζωής. 

Συχνά με ρωτούν τι μπορούν να κάνουν για αυτό, πώς μπορούν να το ξεπεράσουν ώστε να ζήσουν τη ζωή που θέλουν. Μετά από πολλή σκέψη, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν μία λέξη:

Κουράγιο.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε τις ιστορίες της κουλτούρας μας και να επιτρέψουμε τους ανθρώπους να αισθάνονται ελεύθεροι να είναι αυτό που είναι, πρέπει να έχουμε κουράγιο… Τίποτα ποτέ δεν άλλαξε για το καλύτερο απλά ακολουθώντας τα καθιερωμένα πρότυπα. Αυτή η αλλαγή ξεκινάει με σένα, και εφαρμόζοντάς την, θα επηρεάσεις τουλάχιστον τους ανθρώπους τους οποίους αγγίζεις καθημερινά. Για αυτό και μόνο, αξίζει να ζεις.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεις το κουράγιο να αναρωτηθείς ποιος είναι ο πιο σημαντικός στόχος της ζωής σου: είναι να κάνεις αυτό που περιμένουν οι άλλοι ή να ζεις την αλήθεια σου όσο πιο τολμηρά μπορείς; Αν επιλέξεις το δεύτερο, το μόνο που χρειάζεται είναι να ξεκινήσεις να το εφαρμόζεις.»

Βαθιά ανάσα. Η επιλογή έχει ήδη γίνει.

Κουράγιο… όραμα…παράβλεψη εγωισμού…υπομονή…επιμονή…γιόγκα…φύτεμα…επαφή με το χώμα και τη φύση μας…αγάπη…κουράγιο…

Πώς να εξηγήσω σε κάποιον πως το να πάρω το σχεδόν ληγμένο μπουκάλι μιας σάλτσας από το σπίτι της (ενώ είχε δεύτερο μπουκάλι από το ίδιο ανοιχτό) και να το χρησιμοποιήσω άμεσα δεν είναι πράξη απελπισίας ή ανάγκης για αυτή τη σάλτσα, αλλά πράξη ανάγκης να μην πετάμε πια, να μη βιάζουμε τον πλανήτη μας, να σεβόμαστε μέχρι και την τελευταία σταγόνα οποιαδήποτε σάλτσας που έχουμε τόσο δεδομένη;

Κατάλαβα πως δεν υπάρχει νόημα πλέον να υπερασπίζομαι συνέχεια τις επιλογές μου στην οικογένειά μου και σε αυτούς που με βρίσκουν άκρως προσβλητική. Κάνω αυτό που κάνω γιατί αγαπάω εμένα και κατεπέκτασην τον πλανήτη μας. Είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζω μέχρι στιγμής να σεβαστώ τη ζωή που μου δίνεται. Γιατί χωρίς τον πλανήτη, δεν υπάρχουμε. Γιατί με τις λανθασμένες μας απόψεις για το τι εστί πλούτος, έχουμε γίνει φτωχοί… σε αντιλήψεις, σε αγάπη, σε ζωή.

Οι επιλογές μου να ζω απλά, μέσα στη φύση, με λίγα λεφτά και χωρίς ιδιοκτησίες, είναι αυτές που με βοηθούν να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να βρίσκω την ουσία μου και την αλήθεια μου καθημερινά. Όσοι προσβάλλονται ή ενοχλούνται, ας το λύσουν με τον εαυτό τους.

Ναι, περνάω δύσκολες στιγμές επιλέγοντας να κάνω τα πράγματα διαφορετικά από την πλειοψηφία – είναι μια μεγάλη πρόκληση γιατί δεν υπάρχουν οι υποδομές σε υλικό και ψυχολογικό επίπεδο. Αλλά κάθε φορά που έρχομαι στην πόλη για καμιά δουλειά, δυσκολεύομαι σε άλλο επίπεδο και επανασυνδέομαι με τους λόγους που πήρα αυτή την απόφαση εξαρχής.

Όπως είπε και ο Έκχαρτ Τόλε στο βίντεο «Ο Έκχαρτ Τόλε περιγράφει την πνευματική του αφύπνιση»:

«Δεν θα συναντήσεις ποτέ στη ζωή καταστάσεις που να είναι τελείως ικανοποιητικές, δεν θα συναντήσεις ποτέ μέρη που να είναι τελείως ικανοποιητικά, δεν συναντάς συνθήκες διαβίωσης που να είναι τελείως ικανοποιητικές, ακόμα και σχέσεις που να είναι τελείως ικανοποιητικές ή δραστηριότητες που να είναι τελείως ικανοποιητικές όλη την ώρα. Ποτέ δεν τα συναντάς αυτά. Άσχετα απ’ το που θα πας και τι θα κάνεις, θα βρεις πάντα να υπάρχει ένα στοιχείο έλλειψης ικανοποίησης – αυτό είναι μέρος του να ζεις στον κόσμο των μορφών, όπου κάθε μορφή είναι περιορισμένη. Και έτσι το να πιστεύεις ότι με την επίτευξη της πνευματικότητας το στοιχείο της έλλειψης ικανοποίησης θα εξαφανιστεί από τα εξωτερικά σου βιώματα είναι λάθος. Παραμένει. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα πια, γιατί το βλέπεις όλο εντός του ευρύτερου πλαισίου το οποίο μερικές φορές αποκαλώ «πνευματική διάσταση». Με άλλα λόγια, η ευτυχία σου ή η αίσθηση ικανοποίησης δεν προέρχεται ποτέ από τις καταστάσεις της ζωής σου.»

Ευτυχώς μπορώ και τα βλέπω όλα εντός του ευρύτερου πλαισίου, πως τα lows είναι εξίσου σημαντικά με τα highs, πως η ελευθερία και η σύνδεση που μου επιφέρει αυτή η απόφαση με κάνει στην ουσία πιο ευτυχισμένη, αλλιώς θα τρελαινόμουν. Κάποιοι νομίζουν πως είμαι ήδη τρελή. Και για μένα, αυτό που ζει η πλειοψηφία είναι τρέλα επίσης. Όλοι έχουμε τις απόψεις μας. Απλά, επειδή η πλειοψηφία έχει συγκεκριμένες απόψεις για το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή, δεν έπειται πως αρμόζουν για όλους. Ισχύει και το αντίστροφο. Αλλιώς δε θα είχαμε εξέλιξη.

Οπότε, όπως λέει και το τραγούδι «Ο ανθρωπάκος»:

Για δε μ’ αφήνετε ήσυχο;
Άστε με ήσυχο όλοι.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δίχως ταυτότητα πια.

Αυτές φίλοι και φίλες, είναι οι προκλήσεις μου αυτή τη στιγμή. Μπορώ να πω πως αισθάνομαι μια τάδε ικανοποίηση προς το παρών, έχοντας εκφράσει τα συναισθήματά μου όσο πιο γνήσια μπορώ, ελπίζοντας πως έτσι θα βοηθήσω κάποιον, κάπου, κάποτε να βρει το κουράγιο να κάνει αυτό για το οποίο κραυγάζει η ψυχή του.

Κουράγιο φίλοι μου, κουράγιο, ιδιαίτερα για αυτούς που επιλέγουν το διαφορετικό!