Έχουν περάσει σχεδόν 4 μήνες από τότε που προετοιμαζόμουν για την θριαμβευτική μου έξοδο από την Αυστραλία. Έχω αρχίσει να πεθυμώ την κολλητή μου σε μεγάλο βαθμό. Αν και μιλάμε συχνά, δεν το ευχαριστιέμαι όπως την προσωπική επαφή. Η ψηφιακή τεχνολογία πραγματικά διευκολύνει την συχνή επικοινωνία γιατί μπορώ να τηλεφωνώ χωρίς χρέωση μέσω του υπολογιστή μου (και με unlimited downloads εδώ στην Ελλάδα, μπορώ να μιλώ με τις ώρες) και με προγράμματα όπως το Skype και το ooVoo, μπορώ να δω και τις φάτσες των αγαπημένων μου. Αλλά άλλο να μιλάς μέσω υπολογιστή και άλλο να κάνεις παρέα και να μυρίζεις τις μασχάλες του άλλου.

Κράτησα επαφή με μια συμμαθήτριά μου από την δευτέρα γυμνασίου στην Θεσσαλονίκη on and off για τα τελευταία 18 χρόνια. Και αυτή έχει καταλήξει στην Αθήνα, οπότε έκανα μερικές προσπάθειες να την συναντήσω.

Φίλη: Τι; Να κανονίσω από τώρα για το Σαββατοκύριακο; Αποκλείεται…
Κangouro: Μα είναι Πέμπτη ήδη…

Της είπα για κάτι events.
Φίλη: Απαπά…δεν πάω εγώ σε τέτοια

Μια άλλη φορά της είπα να περάσει απ΄το σπίτι μου να μαγειρέψω κάτι να φάμε.
Φ: Γιατί θες να μαγειρέψεις, σώνει και καλά; Είναι και μακριά ρε γαμώτο. Να κανονίσουμε να συναντηθούμε στο κέντρο γιατί αλλιώς θα με δυσκολέψει…
Κ: Φοβάσαι μην υποχρεωθείς; Δεν είναι τίποτα για μένα, τάιζα τους φίλους μου τουλάχιστον 2-3 φορές την εβδομάδα στο Sydney.
Φ: Καλά ρε Τίνα, εντάξει, θα τα πούμε αργότερα, προς το τέλος της εβδομάδας και θα κανονίσουμε να συναντηθούμε το Σαββατοκύριακο.

Και το τηλέφωνο δεν χτυπά. Ε, εντάξει, θα μου πείτε, αυτό γίνεται σε μας όλη την ώρα, και εμείς το κάνουμε σε άλλους όλη την ώρα. Θα μπορούσες να πεις πως αυτή είναι η κουλτούρα μας. Μην το παίρνεις προσωπικά. Εμ βέβαια δεν το παίρνω προσωπικά, αφού είναι ανοργάνωτα παντού γύρω μου, μέχρι και στα δημόσια που είχαν κάθε ευκαιρία να οργανωθούν. Απλά, είναι αρκετά εκνευριστικό.

Δύο εβδομάδες πέρασαν και τίποτα. Την ξαναπήρα τηλέφωνο σήμερα. Για να μην τα πολυλογώ, μιλήσαμε για λιγάκι και πήγε να μου το κλείσει, λέγοντας πως θα τα “ξαναπούμε”. Δεν την άφησα…ήθελα να εξερευνήσω τι γίνεται. Αφού έκανε 15 λεπτά να μου εξηγήσει πόσο πιεσμένη είναι με δουλειά, μαθήματα, εξετάσεις, τον γάμο του αδερφού της, κτλ, πως δεν βλέπει άλλους φίλους, πως δεν θα μπορέσει να συναντηθούμε μέχρι τον Μάη (2 μήνες από τώρα!!) και πως πρέπει να την καταλάβω, της είπα:

Κ: Αν δεν θες να κάνουμε παρέα, πες μου για να τελειώνουμε. Μου φαίνεται περίεργο που δεν μπορείς να βρεις καμιά ωρίτσα για να τα πούμε face to face.
Φ: Μα τί είναι αυτά που λες; Δεν είναι καθόλου σωστό αυτό που λες. Απλά είμαι πιεσμένη….μπλα μπλα μπλα
Κ: Εντάξει, αφού μου εξήγησες τόσο αναλυτικά, θέλω να καταλάβεις και εμένα. Και εγώ δουλεύω σε 3 projects, αλλά πάντα βρίσκω την ώρα να δω τους φίλους μου. Και είναι δύσκολο να κάνεις φίλους σ’ αυτή την πόλη. Το αφήνω σε σένα.

Δεν το είπα αυτό για να με λυπηθεί, ούτε και να ενοχοποιηθεί. Ούτε και λυπάμαι τον εαυτό μου. Καταλαβαίνω απόλυτα πως ο καθένας οργανώνει τη ζωή του όπως ξέρει καλύτερα και με τις προτεραιότητες που βάζει αυτός (άσχετα αν υποκύπτει στις επιθυμίες του άλλου και πιέζεται – δικό του πρόβλημα). Απ΄ότι έχω παρατηρήσει, οι αποστάσεις και οι απαιτήσεις της ζωής είναι εύκολες δικαιολογίες για μην δει κανείς τους φίλους του. Ειδικά στην Αθήνα. Μήπως οι αποστάσεις είναι η τέλεια δικαιολογία για την κοινωνική απόσταση που κρατάνε μερικοί γιατί δεν πολυ-γουστάρουν τον άλλον; Αλλά τέτοιες δικαιολογίες τις θεωρώ πλαστές και τους ανθρώπους αδικαιολόγητους μερικές φορές.

Με τους φίλους μου μιλάμε ανοιχτά. Αν δεν έχουμε όρεξη, το λέμε. Κανονίζουμε ραντεβού (από νωρίς πολλές φορές) για δραστηριότητες και τα τηρούμε. Μαγειρεύουμε ο ένας για τον άλλον. Καλύπτουμε τεράστιες αποστάσεις για να συναντηθούμε (η κολλητή μου έμενε 40 χλμ από εμένα, αλλά βλεπόμασταν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα). Τρέχουμε αν μας χρειάζονται, όπου και νά’ ναι, ό,τι ώρα και νά’ ναι. ‘Οχι γιατί έχουμε υποχρέωση, αλλά γιατί θέλουμε…και ίσως γιατί όταν έρθει η ώρα να χρειαστούμε αυτούς, θα είναι πρόθυμοι να μας βοηθήσουν.

Οι υποχρεώσεις θα μας καταπιέζουν πάντα. Μου φαίνεται πιο σημαντικό να κάνουμε λίγη ώρα για τους φίλους που μας χρειάζονται. Γιατί όλοι χρειαζόμαστε κάποιον κάποτε. Και δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να έχεις καλούς φίλους.