Σήμερα, αν δεν το είχατε πάρει χαμπάρι, είναι η μέρα που γιορτάζουμε το Ελληνικό Independence Day. Με άλλα λόγια, μια τέλεια δικαιολογία να ξυπνήσουμε αργά (δηλαδή μέχρι να αρχίσουν τα αεροπορικά να ξυπνάνε συναγερμούς αυτοκινήτων, να κάνουνε τα σκυλιά να ουρλιάζουν και τα μωρά να κλαίνε) και να έχουμε μια ημέρα άδειας να κάνουμε ότι θέλουμε, λες και είμαστε και εμείς ανεξάρτητοι…και ελεύθεροι.
Καθώς πρόλαβα το τέλος της παρέλασης στην τηλεόραση και είδα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (γιατί υπάρχει αυτός ο ρόλος, μπορεί να μου πει κανείς;) να ευχαριστεί τους ανάπηρους πολέμου λες και το να πολεμάς είναι κάτι αντάξιο της δόξας, άρχισαν να με πιάνουν τα νεύρα.
Πρώτα απ’ όλα με ποια έννοια είμαστε ανεξάρτητοι; Που δεν μας κυριαρχεί άλλο κράτος; Συγχαρητήρια! Από πού και ως πού είναι σημαντικό για μένα να γιορτάζω την προπαγάνδα του κράτους και να δοξάζω τον πόλεμο; Ρώτα τους ανάπηρους, αυτούς που πολέμησαν και τις οικογένειες που χάσανε τους αγαπημένους τους να σας πούνε αυτοί αν αισθάνονται δόξα. Σκατά αισθάνονται, είμαι σίγουρη. Η πλύση εγκεφάλου (= προπαγάνδα) μας λέει πως πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι γι’ αυτούς που πολέμησαν και πολεμάνε, αλλά όλοι ξέρουμε πως είναι η μεγαλύτερη σπατάλη λεφτών, χρόνου, ενέργειας, φύσης και ανθρώπινης ζωής και μια για την οποία δεν μας δίνεται εκλογή. Γιατί αν εκλέξουμε να μην πολεμήσουμε, τί θα γίνει; Θα θεωρηθούμε αντι-πατριωτικοί, θα μας βάλουνε φυλακή, θα μας τιμωρήσουν τελοσπάντων. Δηλαδή και οι δύο εκλογές είναι οδυνηρές.
Και εδώ σας ρωτώ: πώς ακριβώς είμαστε ανεξάρτητοι και ελεύθεροι; Τί κάνουμε τώρα για την δική μας ανεξαρτησία; Πού είναι η δημοκρατία; Στα λόγια; I thought so…
187 χρόνια έχουν περάσει από το 1821. Μετά από τόσα χρόνια, αν ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι να την γιορτάσουμε όπως ακριβώς θέλαμε χωρίς την καθοδήγηση του κράτους, κάτι μου λέει πως αυτή η γιορτή θα είχε εξελιχθεί και θα ταυτιζόταν με την προσωπική μας ελευθερία. Και θα είχαμε κάνει βήματα προς την προσωπική μας απελευθέρωση από όλα αυτά με τα οποία δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Γιατί θα είχαμε καταλάβει πως δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από την προσωπική μας ανεξαρτησία. Ό,τι και αν σημαίνει “ανεξαρτησία” για σας, ένα είναι σίγουρο: πως ένα κοινό στοιχείο που μας αφαιρεί την ελευθερία είναι το σύστημα – το πολιτικό, χρηματικό και θρησκευτικό σύστημα που έχει δημιουργηθεί να ελέγχει, να φοβίζει και να παίρνει τα λεφτά του κόσμου. Είμαστε απόγονοι των δούλων και έχουμε κληρονομήσει και ζούμε τα στοιχεία της δουλείας.
Η άφιξή μου στην Ελλάδα συνέπεσε με τις ταραχές για το παιδί που σκοτώθηκε από την αστυνομία. Με μιας και μη γνωρίζοντας τι γινόταν στην Ελλάδα, αισθάνθηκα πως αυτές οι ταραχές ήταν μια ευκαιρία να εκφραστεί η δυσαρέσκεια του λαού με το καθεστώς. Πώς αλλιώς να το εκφράσει παρά με τον τρόπο που έχει διδαχθεί μέσω των παραδειγμάτων του κράτους; Και μέχρι ένα σημείο, καλά κάνανε και το εκφράσανε. Τώρα συμπτωματικά (τρόπος του λέγειν, γιατί δεν πιστεύω πως υπάρχουν συμπτώσεις) άρχισε ένα τραγούδι στο online radio που ακούω που λέει, “How much more can you take before you snap?”. Δηλαδή “πόσο περισσότερο μπορείς να υποστείς πριν τρελαθείς;” Not much, I’m sure.
Δεν έχω όλες τις λύσεις, αλλά πιστεύω πως υπάρχει πιο φιλειρηνικός τρόπος να αλλάξουμε τα πράγματα. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ξυπνήσουμε και να ενωθούμε. Παιδιά, ήρθε η ώρα. Γράψτε μου τις σκέψεις σας.
Με αγάπη