«Καλά, τάφους φτιάχνετε;» ήταν το στυλ των ερωτήσεων (και της ειρωνείας) που δεχτήκαμε από τότε που ξεκινήσαμε να διαμορφώνουμε έναν ξεχασμένο κήπο με θέα τον πανέμορφο Χελμό των Καλαβρύτων.

Ο Κήπος της Βιολέττας είναι ένα μικρό κομματάκι γης, γύρω στα 120 τετραγωνικά, φωλιασμένο στο κέντρο του χωριού Νάσια Καλαβρύτων, στα 700μ υψόμετρο με 12 μόνιμους κατοίκους. Ίσως το ότι φτιάξαμε 12 παρτέρια που μοιάζανε με τάφους τους τρόμαξε λίγο! Ήταν της γιαγιάς του συν-καλλιεργητή μου, το οποίο είχε σχεδόν 50 χρόνια να καλλιεργηθεί και είχε γίνει δέκτης πολλών μπαζών – η κλασική συμπεριφορά για ο,τιδήποτε φαίνεται αχρησιμοποίητο ή μπορεί να περάσει απαρατήρητο!

Τελοσπάντων, είπαμε με τον καλό μου να έχουμε τα δικά μας λαχανικά φέτος. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιήσαμε τι μας περίμενε, αλλά όλα είναι ένας κατήφορος από τη στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις κάτι, όσο δύσκολο να σου φαίνεται τότε που το ξεκινάς. Μόνο μπροστά μπορούσαμε να προχωρήσουμε με την πεποίθηση πως όλα όσα μπαίνουν στο δρόμο μας μπορούν να ξεπερασθούν…όπως το νεράκι που κυλάει: όσο και μεγάλα να είναι τα εμπόδια που συναντά, δεν σταματά!

Αποφασίσαμε, λοιπόν, να φτιάξουμε ανυψωμένα παρτέρια, τηρώντας τις αρχές σχεδιασμού παρτεριών που έχω μάθει εδώ και χρόνια. Χρόνια τώρα λιμπιζόμουν την HUGELKULTUR, ή αλλιώς τα HUGEL BEDS (ανυψωμένα παρτέρια με κορμούς από κάτω) τα οποία έκαναν διάσημο τον Sepp Holzer στην Αυστρία. Ε, ο τύπος είναι στα βουνά της Αυστρίας και έχει πετύχει τα αδιανόητα στις Άλπεις (μέχρι και καλλιέργεια εσπεριδοειδών), οπότε κάτι θα ξέρει. Εξάλλου, ήθελα πολύ να ερευνήσω αυτόν τον τρόπο καλλιέργειας και να δω με τα μάτια μου τι δουλεύει, τι δεν δουλεύει, πως μπορεί να βελτιωθεί, κλπ.

Μόλις πήγα να εξηγήσω στον συν-καλλιεργητή μου τι πάμε να κάνουμε, συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να του απαντήσω κάποιες βασικές ερωτήσεις, πχ πώς ακριβώς τα φτιάχνουμε και πώς θα τα ποτίζουμε.

Έτσι, ξεκινήσαμε την έρευνα για τα ανυψωμένα παρτέρια HUGEL, ενώ ταυτόχρονα
> μετρούσαμε τον κήπο για να ξεκινήσουμε κάποιον βασικό σχεδιασμό
> φωτογράφισα όλα τα αγριόχορτα που βρήκα και αναγνώρισα όσα πρόλαβα
> μετακινούσαμε το σπορείο μέσα-έξω λόγω καιρού (κρύο και βροχές)
> μαζεύαμε:

• όλα τα ξεριζωμένα χόρτα που έβγαζαν οι κάτοικοι του χωριού (καθώς και αυτοί προετοιμάζονταν να φτιάξουν τον κήπο τους),
• τα μισο-αποσυντιθεμένα φύλλα από τις άκρες του δρόμου,
• τα κλαδιά και τους κορμούς δέντρων από την καβάντζα των καυσόξυλών μας καθώς ο γείτονάς μας φώναζε: «Τα ξύλα είναι για ΚΑΨΙΜΟ όχι για ΘΑΨΙΜΟ ρέεε!»

Μόλις είχαμε όσες πληροφορίες χρειαζόμασταν, συζητήσαμε όλα τα πλεονεκτήματα αυτής της τεχνικής (το μόνο μειονέκτημα που βρήκαμε είναι η δουλειά στο να μαζέψουμε τα υλικά και στο σκάψιμο!)  ώστε να προχωρήσουμε ομαλά στην υλοποίηση του εγχειρήματός μας.

Βρήκαμε αυτό το κατατοπιστικό άρθρο από τα παιδιά στην Απέναντη Όχθη και αυτό το λεπτομερές άρθρο στα αγγλικά και είδαμε πολλά βίντεο για να αποφασίσουμε πώς θα τα κάνουμε και γιατί να τα κάνουμε έτσι. Μετά από πολλή έρευνα καταλήξαμε πως αυτά τα παρτέρια είναι καταπληκτικά σε πολλά επίπεδα:

• είναι κατάλληλα για βροχερά και ξερά κλίματα, γιατί και αποστραγγίζουν καλά και συγκρατούν το νερό (όπως οι πεσμένοι κορμοί σε ένα δάσος όταν θάβονται από φύλλα κλπ), οπότε τα φυτά παίρνουν αυτό που θέλουν όποτε θέλουν – οι κορμοί λειτουργούν ουσιαστικά σαν μια δεξαμενή νερού
• όπως όλα τα παρτέρια, τα στήνεις μία φορά μόνο και από εκεί και πέρα τα συντηρείς. «Πω πω, τι δουλειά κάνουν τα παιδιά» άκουγες τους γέρους να λένε στο χωριό. «Ναι μα το κάνουμε μια φορά – εσείς σκάβετε, στήνετε και ξεστήνετε κάθε σεζόν!» εξηγούσαμε εμείς
• διαρκούν και λειτουργούν για χρόνια, απελευθερώνοντας θρεπτικές ουσίες και θερμότητα καθώς αποσυντίθενται, οπότε μπορείς να καλλιεργήσεις πέρα από τη συνηθισμένη σεζόν
• μόλις ιδρυθεί το σύστημα, λένε πως δεν χρειάζεται πότισμα. Ίσως αυτό να ισχύει για τα πολυετή φυτά που εδραιώνονται μετά τον πρώτο χρόνο. Εμείς βάλαμε λάστιχα στάγδην άρδευσης κάτω από την εδαφοκάλυψη (χαρτόνια και άχυρα), γιατί χρειάζονται πότισμα τα φιντάνια μέχρι να φτάσουν οι ρίζες τους στο σημείο να μπορούν να απορροφήσουν το νερό. Θα δούμε του χρόνου τι θα γίνει.

Κράτησα ένα ημερολόγιο, για να μοιραστώ μαζί σας τη διαδικασία και τα αποτελέσματα. Ελπίζω μέσα από αυτό να σας λυθούν ό,τι απορίες προκύψουν και να μάθετε κάτι από την εμπειρία μας. Εμείς τώρα έχουμε γίνει εξπέρ και φαν των Hugel beds. Περιμένω σχόλια!