Αυτό το κείμενο γράφτηκε για όσους βαρέθηκαν να νομίζουν πως δεν έχουν λεφτά και γι’ αυτό δεν μπορούν να αποκτήσουν κάτι που χρειάζονται ή θέλουν.

Τι είναι τα λεφτά;

Ένας μεσάζοντας, κάτι το οποίο, μερικές φορές αναπόφευκτα, μεσολαβεί μεταξύ εμένα και της ανάγκης/επιθυμίας μου.

Γιατί, όπου γίνεται όμως, να μην πάω κατευθείαν στην ανάγκη/επιθυμία μου;

Γιατί να μην μπορώ να προχωρήσω;

Μήπως την αντίθετη όψη πρέπει να έχω ώστε να μπορέσω να ευτυχήσω;

Μήπως αντί για «δεν έχω λεφτά» να λέω «έχω αφθονία»;

Μήπως δεν πειράζει τελικά να μην έχω μία;

 

Μήπως η πραγματικότητα είναι κάτι στο μυαλό μας,

μήπως δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό μας

και τα πάντα γύρω μας είναι μια προβολή των πεποιθήσεών μας;

 

Αν είναι όντως έτσι, έχω τώρα μια επιθυμία:

Τα πάντα να είναι όμορφα

από τώρα και στην πορεία.

 

Γιατί αν έχω ομορφιά μέσα μου, θέλω να γίνει η κυρία,

η κυρία του εαυτού μου, αυτή που αποφασίζει

αν σήμερα θα φυτέψω έναν σπόρο και πως θα μαγειρέψω το ρύζι.

 

Οπότε όταν βλέπω κάτι που θα επηρεάσει τη ζωή μου για πάντα

κάτι που θέλω να αποκτήσω, που χωρίς αυτό δεν μπορώ να ζήσω,

τότε αντί να σκεφτώ πως δεν έχω λεφτά,

σκέφτομαι τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο θέλω να σε ανταμείψω,

ή, αν θες, να σε υποστηρίξω, λέγοντάς σου πως:

 

«θέλω αυτό που προσφέρεις,

έχω κάτι που επίσης θέλεις

με αυτό θέλω να στο ανταποδώσω

και έτσι θα σε πληρώσω!»

 

Αφιερωμένο στην, και εμπνευσμένο από την, καλλιτέχνη και συνδημιουργό Αθηνά (Rastafari TreepArt – το αριστούργημα που απεικονίζεται είναι δικό της) και σε όλους όσους βρίσκουν εναλλακτικούς τρόπους να καλύψουν τις ανάγκες τους, προσφέροντας κάτι που όντως χρειάζεται ο συνάνθρωπός τους, γιατί καταλαβαίνουν τη σημασία της ανταλλαγής και της απλοποίησης των πραγμάτων και είναι στο δρόμο μιας πιο ανθρώπινης κοινωνίας…