Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί μπαίνω στη διαδικασία να κάνω μερικά πράγματα. Αυτή τη φορά το αναρωτήθηκα συγκεκριμένα για την οργάνωση της γιορτής για τη Διεθνή Ημέρα Περμακουλτούρας, ενώ έχουμε τόσα άλλα να κάνουμε (πχ να βγάλουμε το βιβλίο)!
Την Κυριακή πρωί άφησα το άγχος να με κυριεύσει. Αισθανόμουν πως δεν είχαμε κάνει αρκετά, πως δεν ήμασταν τόσο οργανωμένες όσο θα ήθελα, κλπ κλπ. Όταν το εξέφρασα αυτό στην Έλενα, μου θύμησε τις φορές που υπερ-οργανωνόμαστε και δεν βγαίνει όπως το φανταζόμαστε. Οπότε καθησυχάστηκα, εμπιστεύτηκα και αφέθηκα.
Αυτό που ακολούθησε είναι αυτό που θα ονόμαζα «τέλεια ροή». Με το που φτάσαμε στον Αγρό, ήδη περίμεναν 2 άτομα, πρόθυμοι και έτοιμοι να βοηθήσουν στο στήσιμο. Μέχρι να καταλάβω τι γινόταν, είδα τα πράγματα σιγά σιγά να στήνονται, χωρίς να χρειάζεται να επέμβω.
Κόσμος άρχισε να έρχεται και να ρωτάει πότε θα ξεκινήσει η Γιόγκα του Γέλιου. Κοίταξα την ώρα. Ήταν ήδη 11πμ, η Ζωή (εισηγήτρια) είχε έρθει και μόνο που την είδα με το τεράστιο χαμόγελο και τα χρωματιστά μπαλόνια, έβαλα τα γέλια. Ξεκίνησε αμέσως, καθώς εμείς συνεχίζαμε χαλαρά το στήσιμο, τις ταμπέλες, το χαριστικό παζάρι ρούχων… ο κάθε ένας που ήθελε να βοηθήσει, ανέλαβε μια δουλειά και την έκανε.
Σε λίγο η γιορταστική ατμόσφαιρα ήταν απτή. Χρωματιστές διακοσμήσεις, χειροποίητες ταμπέλες από χαρτόνια, τραπέζια γεμάτα φαγητά, τσάντες με ρούχα για το παζάρι, κουβέρτες πικ-νικ, καρεκλάκια, αιώρες, παιδάκια να παίζουν χαρούμενα ανάμεσα στα δέντρα, παρέες, γνωριμίες, εργαστήρια, ομιλίες. Συζητήσαμε και παρουσιάσαμε σοβαρά θέματα, με χαλαρή και χαρωπή διάθεση.
Μάθαμε, γελάσαμε, συνδεθήκαμε, εμπνευστήκαμε, τραγουδήσαμε. Το πρόγραμμα γεμάτο, αλλά χαλαρό. Δεκάδες άτομα ήρθαν σε 
διαφορετικές στιγμές, άλλοι έκατσαν όλη μέρα και απ’ ότι φαίνεται, όλοι το ευχαριστήθηκαν.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας αυτής, αφιερωμένη στο έδαφος, άκουσα και θυμήθηκα μια πολύ σημαντική πληροφορία: το ένστικτο των μωρών να τρώνε χώμα είναι σωστό. Οι πρόγονοί μας ήξεραν πως είναι το πιο φυσικό εμβόλιο που υπάρχει! Τα παιδιά που βάζουν χώμα στο στόμα τους, απλά δεν αρρωσταίνουν (τουλάχιστον όχι όσο τα άλλα που κάνουν όλα τους τα εμβόλια και τους αποστειρώνουμε τα πάντα!).
Για μένα, η επιτυχία της εκδήλωσης ήταν σε πολλά επίπεδα:
> στις άψογες συνεργασίες που έκαναν πολύ πιο εύκολη την οργάνωση της εκδήλωσης. Για αυτό ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου την Έλενα Γκώγκου και τον Πέτρο Αντωνιάδη για την αλληλοσυμπλήρωση! Επίσης τη Νικολέττα Σγουρίδη και όλους όσους έβαλαν το δικό τους πετραδάκι!!
> όλα έγιναν με τόση ευκολία
> ο κόσμος συμμετείχε, φέρνοντας φαγητά να μοιραστούμε και ρούχα να χαριστούν
> στήθηκε μια πολύ καλή βάση για την επόμενη εκδήλωση
> μαζεύτηκαν και άλλα χρήματα για την αυτο-έκδοση του βιβλίου και περάσαμε τα €3,000!
> υπήρχε ενδιαφέρον για το στήσιμο ενός ελληνικού συλλόγου περμακουλτούρας (εάν ενδιαφέρεστε και εσείς, επικοινωνήστε μαζί μου ώστε να σας ενημερώσω όταν οργανώσουμε μια συνάντηση)
> και εν τέλη (και το σημαντικότερο ίσως) ότι σε αυτή την «εναλλακτική» εκδήλωση είδα τόσα καινούργια πρόσωπα, που για πρώτη φορά άκουγαν για την περμακουλτούρα, την κομποστοποίηση και όλα τα σχετικά, με μάτια γεμάτο ενθουσιασμό και ψυχές γεμάτες έμπνευση!
Στο τέλος της εκδήλωσης, ενώ έπεφτα ξερή στο κρεβάτι, ήξερα ακριβώς γιατί μπαίνω στη διαδικασία να κάνω αυτά τα πράγματα: γιατί αυτά τα πράγματα μπορεί να συνδέσουν κόσμο, να αλλάξουν αντιλήψεις και να φυτέψουν σπόρους για μία πιο αρμονική συνύπαρξη με τους συνανθρώπους και τον πλανήτη μας. Και αυτό, νομίζω, αξίζει.
Και του χρόνου!
