Μια ηλιόλουστη καθημερινή και καλοκαιρινή μέρα σε παραλιακή περιοχή του Σύδνεϋ. 2004. Είχα παρατήσει τη δουλειά μου και ο μόνος τρόπος που θα ξαναδούλευα θα ήταν εάν αισθανόμουν πως έκανα κάτι που πραγματικά ήθελα. Ήμουν σε αδιέξοδο, γιατί τίποτα μέσα σε αυτό το σύστημα δεν μου έκανε. Καθώς περπατούσα και μιλούσα με τη φιλενάδα μου για το τι τρελά πράγματα σκεφτόμουν να κάνω (η οποία επίσης τα είχε παρατήσει όλα), σταματάω απότομα, βροντάω τα πόδια μου στο πεζοδρόμιο και φωνάζω: «Μα τι είναι αυτό επιτέλους που μας σταματάει απ΄ το να κάνουμε τις αλλαγές που χρειαζόμαστε;» Continue reading →