Το νερό είναι ζωή. Η διαχείρισή του είναι ένα από τα κυριότερα θέματα της περμακουλτούρας. Το νερό είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο θέμα του εικοστού-πρώτου αιώνα, είτε γιατί είναι πάρα πολύ είτε γιατί είναι πολύ λίγο.
Το καθαρό πόσιμο νερό δεν είναι πλέον ελεύθερα διαθέσιμο στους περισσότερους από εμάς στη Γη. Τα ποτάμια και οι λίμνες που βρίσκονται κοντά σε πόλεις δεν παρέχουν πόσιμο νερό, η επεξεργασία του νερού με χλώριο και αμμωνία προκειμένου να καταστραφούν τα παθογόνα σημαίνει πως οι άνθρωποι πρέπει να πληρώσουν για να έχουν ασφαλές πόσιμο νερό και άμεση υγεία, ενώ παράλληλα οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των απολυμαντικών ουσιών είναι άγνωστες. Τα ποτάμια, οι λίμνες, οι υγροβιότοποι, οι βάλτοι και οι υδροφορείς αδειάζουν και αποστραγγίζονται χάριν της άρδευσης, της στέγασης, της εξόρυξης μεταλλευμάτων, της βιομηχανικής ανάπτυξης ή χρησιμοποιούνται ως σκουπιδότοποι.
Το γλυκό νερό είναι ο πιο κρίσιμος πόρος της γης. Μερικοί οργανισμοί μπορούν να ζήσουν χωρίς οξυγόνο, αλλά δεν γνωρίζουμε κανέναν οργανισμό που να μπορεί να ζήσει χωρίς νερό. Και όμως, παίρνουμε το νερό τόσο πολύ ως δεδομένο που είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πόσο κρίσιμο είναι για την επιβίωσή μας επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη.