Τα φυσικά δάση (δρυμοί) προστατευόμενων ειδών είναι αυτόχθονα, παλαιά ή αναγεννημένα δάση. Όπως ο κήπος της Ζώνης I μας παρέχει διατροφική ασφάλεια, έτσι αυτά τα δάση είναι το κύριο στήριγμα, η υγιής ραχοκοκκαλιά του τοπίου μας. Έχουν εξελιχθεί σε διάστημα εκατομμυρίων χρόνων, έχοντας υποστεί όλη την πίεση της φυσικής επιλογής, οπότε αυτό που βλέπουμε είναι ένα πολύ εκλεπτυσμένο, πολύπλοκο σύστημα, όμορφα προσαρμοσμένο για να επιβιώσει στα εδάφη, την τοπογραφία και το κλίμα όπου ζούμε.
Τα δάση είναι με τέτοιο τρόπο ισορροπημένα ώστε αν αφεθούν ανενόχλητα να είναι τελείως αυτοσυντηρούμενα. Όταν αλλάζει το περιβάλλον, τότε, με το χρόνο, και τα δάση αλλάζουν. Πρόκειται για θαύματα. Έτσι οι ευκάλυπτοι και οι ακακίες έγιναν τα χαρακτηριστικά δέντρα της Αυστραλίας – ανταποκρινόμενα στο γενικό θάνατο της ηπείρου. Τα δέντρα είναι χαρακτηριστικά ενός τόπου.
Παντού στον κόσμο, τα φυσικά δάση καταστρέφονται ραγδαία και τα εναπομείναντα δάση υποφέρουν από τις επιδρομές ζιζανίων και άγριων ζώων. Είναι σχεδόν αδύνατον να αποκαταστηθεί η φυσική δασώδης έκταση ακριβώς γιατί είδη τα οποία δεν γνωρίζουμε καν μπορεί να έχουν εξαφανιστεί. Οι άνθρωποι γρήγορα ξεχνούν όταν υλοτομούνται τα δάση και θεωρούν τα επακόλουθα αποδυναμωμένα τοπία ως φυσικά.
Αν και μερικά μη-ξυλώδη προϊόντα (ΜΞΠ) μπορούν να συλλεχθούν, τα δέντρα δεν θα πρέπει ποτέ να κόβονται. Τα φυσικά δάση πρέπει να παραμένουν αναφαίρετα.
Ξεκινήσαμε να φυτεύουμε ή να αναζωογονούμε τον οπωρώνα μας. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο. Το δεύτερο είναι να εισάγουμε τα ζώα που θα μας βοηθήσουν να τον συντηρήσουμε. Αγελάδες, άλογα, καμήλες και ελέφαντες θα συμπιέσουν το χώμα, θα σπάσουν κλαδιά και θα κάνουν επιδρομή στα φρούτα. Τα μικρά ζώα, όμως, όπως τα πουλερικά, οι μέλισσες και μερικές φορές τα γουρούνια, είναι πολύ πιο κατάλληλα.
