Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί μπαίνω στη διαδικασία να κάνω μερικά πράγματα. Αυτή τη φορά το αναρωτήθηκα συγκεκριμένα για την οργάνωση της γιορτής για τη Διεθνή Ημέρα Περμακουλτούρας, ενώ έχουμε τόσα άλλα να κάνουμε (πχ να βγάλουμε το βιβλίο)!
Την Κυριακή πρωί άφησα το άγχος να με κυριεύσει. Αισθανόμουν πως δεν είχαμε κάνει αρκετά, πως δεν ήμασταν τόσο οργανωμένες όσο θα ήθελα, κλπ κλπ. Όταν το εξέφρασα αυτό στην Έλενα, μου θύμησε τις φορές που υπερ-οργανωνόμαστε και δεν βγαίνει όπως το φανταζόμαστε. Οπότε καθησυχάστηκα, εμπιστεύτηκα και αφέθηκα.
Αυτό που ακολούθησε είναι αυτό που θα ονόμαζα «τέλεια ροή». Με το που φτάσαμε στον Αγρό, ήδη περίμεναν 2 άτομα, πρόθυμοι και έτοιμοι να βοηθήσουν στο στήσιμο. Μέχρι να καταλάβω τι γινόταν, είδα τα πράγματα σιγά σιγά να στήνονται, χωρίς να χρειάζεται να επέμβω.
