Από κρεατοφαγία σε χορτοφαγία σε 37 χρόνια.

Ήμουν περίπου 9 χρόνων. Είχαμε πρόσφατα μετακομίσει στην Ελλάδα από την Αυστραλία για οικογενειακούς λόγους. Ξαφνικά από ένα αστικό προάστιο της Αδελαΐδας ζούσαμε σε ένα εξοχικό προάστιο της Φλώρινας, μέσα στην άγρια φύση. Είχαμε και έναν σταύλο, ο οποίος περιείχε αγελάδες, κουνέλια, γουρούνια, κότες, χήνες, πάπιες, σκυλιά, γατιά…

Εκεί ήταν η πρώτη φορά που συνδέθηκα ουσιαστικά με τα ζώα. Η εμπειρία μου με τις αγελάδες, μπορώ να πω, πως ήταν ιερή. Αυτά τα πανέξυπνα όντα πρόσεχαν να μην μας πατήσουν όταν βάζαμε είτε τις αρμεκτικές μηχανές, είτε τα χέρια μας να τους πάρουμε το γάλα για να το πουλήσουμε, να το πιούμε, να φτιάξουμε γιαούρτι, βούτυρο, τυρί και όλα τα παράγοντα, στα οποία έγινε μάστορας η μητέρα μου. Η μητέρα μου είχε παρομοιάσει κάθε μια απο τις αγελάδες με μια συγχωριανή της, οπότε είχαν και το αντίστοιχο όνομα. Για παράδειγμα, ονομάσαμε μια μεγάλη καφέ αγελάδα «Περζέ», γιατί τα πάχη της αγελάδας φαιντόντουσαν σαν τις κουβέρτες με τις οποίες τριγύριζε το χωριό η γυναίκα αυτή! Καθώς τις βοσκούσαμε, στήναμε «σπιτάκια» με κουβέρτες και παιχνίδια ανάμεσα σε τεράστιες βελανιδιές, με σκοπό να παρακολουθούμε τις αγελάδες μας, ώστε να μην παραστρατήσουν στα γειτονικά χωράφια. Continue reading →