Όταν καταλήγεις ότι πρέπει να χρησιμοποιήσεις βία, τότε παίζεις το παιχνίδι του συστήματος. Το καθεστώς θα σε εκνευρίσει, θα σου τραβήξει τα γένια, θα σε χαστουκίσει στο πρόσωπο, για να σε κάνει να πολεμήσεις. Διότι από την στιγμή που θα σε κάνουν βίαιο, τότε ξέρουν και πώς να σε χειριστούν. Το μόνο πράγμα που δεν ξέρουν πώς να χειριστούν είναι η μη-βία και το χιούμορ. — Τζων Λένον

Μόλις διάβασα το παραπάνω απόσπασμα, ήξερα μέσα μου κατευθείαν, γιατί η συμμετοχή μου στην πορεία της 12ης Φεβρουαρίου 2012 στο Σύνταγμα ήταν …εκτός πορείας.

Ήμουν εκεί, με τα γυαλιά θαλάσσης, μαντήλια με βαμβάκι και αδιάβροχα. Πολλοί είχαν και φάρμακα για να αντιμετωπίσουν το τσούξιμο των ματιών. Έλαβα συγκεκριμένες οδηγίες, όπως να γράψω το τηλέφωνο το δικηγόρου στο χέρι μου και να τον πάρω τηλέφωνο αμέσως για να καταγγείλω τη σύλληψη αθώων, να μην πλύνω το πρόσωπό μου με το που θα φτάσω σπίτι (ξεχάστηκα, το έκανα και έτσουξε!) και τις οδηγίες πλυσίματος των ρούχων μου για μετά τη χημική επίθεση (μουλιάζεις με σόδα και ύστερα τα πλένεις στο πλυντήριο). Μερικοί μου είπαν χωρίς καμία αμφιβολία πως ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση είναι με την -ακόμα και βίαιη, αν χρειαστεί- αντίσταση. Σε διαφωνία μεν, προχώρησα δε, για να το «βάλω και αυτό στο βιογραφικό μου», αλλά περισσότερο για να το βγάλω ως ενδεχόμενο από το μυαλό μου.

Με το που έφτασα εκεί, αισθανόμουν πως έχανα τον χρόνο μου. Προσπάθησα να φτάσω στο Σύνταγμα ενώ ένα πλήθος έφευγε προς την αντίθετη κατεύθυνση με κατακόκκινα μάτια, γιατί δεν άντεχε τα δακρυγόνα. Δεν μπορέσαμε να φτάσουμε στο «επίκεντρο» της δράσης και αισθάνθηκα πως δεν ήθελα. Για να φύγω, πέρασα ανάμεσα σε ανθρώπους που πετάγανε πέτρες σε αστυνομικούς, δίπλα από φωτιές και πάνω από σπασμένες γλάστρες (δεν κατάλαβα σε τι φταίνε τα φυτά;) και τις μέρες που ακολούθησαν είχα έναν μεγάλο προβληματισμό: «Πρέπει να υπάρχει καλύτερος τρόπος να περάσουμε το μήνυμά μας».

Κατάλαβα πως «οι αρχές» είναι προετοιμασμένες να αντιμετωπίσουν τη βία με τη βία, πως όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι σχεδιασμένο με τους όρους τους για να ξέρουν πώς θα μας αντιμετωπίσουν. Και καλά κάνουν αυτοί. Εμείς, όμως, δεν θα έπρεπε να ξέρουμε καλύτερα; Γιατί, σαν ηλίθιοι, επαναλαμβάνουμε τα περασμένα μας μοτίβα; Εδώ κάνουμε αμάν και πως να δημιουργήσουμε καινούργια μοντέλα για τη ζωή μας, βασισμένα σε αληθινές αξίες και όταν φτάσει η κρίσιμη στιγμή, επαναλαμβάνουμε τους παλιούς (και εν μέρη αποτυχημένους) τρόπους! Φτάνει πια! Ήρθε η ώρα να δούμε τα πράγματα αλλιώς, για να ξεκινήσει από μέσα μας η ριζική φιλοσοφική αλλαγή που θα μας οδηγήσει προς μια πιο εποικοδομητική διαχείριση της κατάστασης.

Οκ, μην ακούτε εμένα.

Ακούστε τον Einstein που είπε: «Ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά και να αναμένεις ένα διαφορετικό αποτέλεσμα.»

Που σημαίνει πως ο μόνος τρόπος να έχουμε διαφορετικό αποτέλεσμα, είναι να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Και για να κάνουμε κάτι διαφορετικό, πρέπει να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Και για να σκεφτόμαστε διαφορετικά, ίσως πρέπει να δοκιμάσουμε διαφορετικές καταστάσεις, να πάρουμε τουλάχιστον μια αίσθηση πως ίσως υπάρχει καλύτερος τρόπος…

Η κουβέντα μου προχθές με έναν πολύ σοφό και πρακτικό άνθρωπο που έχει βάλει επιτυχημένα σε εφαρμογή έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής, μου επιβεβαίωσε πως ένας τρόπος να αλλάξουν τα πράγματα είναι η ανυπακοή και η παθητική αντίσταση. Έλαβα και μέσω e-mail,  αυτό το καταπληκτικό “Μικρό εγχειρίδιο πολιτικής ανυπακοής – Προς χρήση αυτών που πραγματικά θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο” από τον Xavier Renou, το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε από εδώ, χάρη στην ομαδική μετάφραση από Ηλιόσποροι.

Γράφει: Η “οξεία μαζωξίτιδα” είναι μια αρρώστια που την κολλάει κανείς όταν ξεκινάει τον ακτιβισμό: Πλήθος μαζώξεων, οι οποίες διαρκούν ώρες, στις οποίες παίρνουμε λιγοστές αποφάσεις, από τις οποίες βγαίνουμε εξαντλημένοι, όπου είδαμε βέβαια τους φίλους μας και μοιραστήκαμε την οργή, αλλά όπου κυρίως βαρεθήκαμε, και για μερικούς, ακούσαμε πολλά λόγια….Τέρμα πια οι μαζώξεις που σπαταλούν τις ενέργειες, και που δε χρησιμεύουν σε τίποτα!

Εν τέλη ακούστε τον εαυτό σας! Ας κάνουμε λίγη σιωπή να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή και να πράξουμε έξυπνα.

Είμαστε έτοιμοι να το δούμε αλλιώς; Θεωρούμε πως υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα να υπάρχει καλύτερος τρόπος διαχείρισης του όλου θέματος; Αν απαντήσουμε ΝΑΙ και στις δύο ερωτήσεις, δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Προχωράμε….

«Τα πράγματα που ονειρευόμαστε μπορεί να είναι μπροστά μας, αλλά αν δεν τεντώσουμε τα χεράκια μας, αν δεν ανοίξουμε τα ματάκια και τα μυαλουδάκια μας, αν δεν κάνουμε κάτι διαφορετικό, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε την ίδια φυλάκιση. Και αυτή η φυλάκιση δεν είναι παρά μόνο στο κεφάλι μας. Αν είστε μέσα σε αυτό το κελί, εστιάστε στον ήλιο που φέγγει μέσα από τα κάγκελα, κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε τον ιδανικό σας κόσμο», είχα γράψει σε ένα άλλο μου άρθρο.

Και αν βάλουμε ως οδηγό τις τρεις βασικές ηθικές αρχές της αεικαλλιέργειας και διερωτηθούμε πριν από κάθε μας πράξη αν η επόμενή μας κίνηση βοηθάει τη γη και τον άνθρωπο (εμάς δηλαδή), μειώνοντας την κατανάλωση και μοιραζόμενοι το πλεόνασμά μας, τότε ίσως να μας φανούν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.

Οπότε η απάντηση στο ερώτημα «να πράξουμε ή να μην πράξουμε…και πως;» έχει μία μόνο απάντηση: Ναι, να πράξουμε…ηθικά, ειρηνικά και γελαστά!

Σημειώσεις:
1) Υποστηρίξτε την καμπάνια μας να μαζέψουμε χρήματα για βίντεο αεικαλλιέργειας και δείτε εδώ γιατί το κάνω!

2) Μοιραστείτε μαζί μου τους τρόπους με τους οποίους εσείς κάνετε τη δική σας «επανάσταση», στα σχόλια. Θα τα αναρτήσω σε ακόλουθο άρθρο. Εγώ ξεκίνησα με την απαλλαγή της τηλεόρασης, με αυτό τον διαλογισμό και την απορρόφηση του εγχειριδίου. Εσείς;;