Μόλις αντίκρισα το παρακάτω άρθρο, ζήτησα άδεια να το μεταφράσω, γιατί είναι σαν να άκουγα τη φωνή μέσα μου που έχει πλέον γίνει κραυγή. Είναι, για μένα, αφενός μια κατεύθυνση που θα ήταν καλό να εξερευνήσουμε ως άνθρωποι και κάτοικοι στον πλανήτη γη και αφετέρου μια ευκαιρία να δούμε τα πράγματα αλλιώς και να αναρωτηθούμε τι χρειαζόμαστε για να επιζήσουμε. Να αναθεωρήσουμε δηλαδή τα θεμέλια πάνω στα οποία έχουμε χτίσει την κοινωνία και τη ζωή μας…και να ξεκινήσουμε προς έναν δρόμο που μας εκφράζει πλήρως.
«Με θεωρούν τρελό γιατί δε θα πουλήσω τις μέρες μου για χρυσό – και εγώ τους θεωρώ τρελούς γιατί νομίζουν πως οι μέρες μου έχουν τιμή.» –Kahlil Gibran
Καλό μας δρόμο λοιπόν!
[Γραμμένο από τον Kyle Chamberlain στα αγγλικά. Μετάφραση του αρχικού άρθρου από την Τίνα Λυμπέρη. Γλωσσική επιμέλεια: Ιωάννης Σαμψωνίδης.]
Προς όλους όσους αισθάνονται προδομένοι από την Οικονομία,
Μας λένε πως το πρόβλημά μας είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετές δουλειές. Το μήνυμα αυτό είναι παντού. Τα μέσα ενημέρωσης μετράνε την κατάσταση της κοινωνίας μας με στατιστικές ανεργίας. Οι πολιτικοί αντιπαρατίθενται με θεατρικό τρόπο για το ποιος μπορεί να δημιουργήσει τις πιο πολλές δουλειές. Άνθρωποι παντού παλεύουν για τις λιγοστές θέσεις εργασίας σε εργοστάσια και εταιρείες.
Θα ήθελα να επισημάνω τη μεγάλη ειρωνεία της κατάστασης αυτής – οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν τη δουλειά τους. Πόσους ανθρώπους γνωρίζετε που αγαπάνε τη δουλειά τους; Η αλήθεια είναι, πως οι περισσότεροι από εμάς με συνηθισμένες δουλειές, ίσα που τις αντέχουμε. Αν δεν τις χρειαζόμασταν θα προτιμούσαμε να μην τις κάνουμε.
Το εργασιακό ήθος και κυρίως η «σκληρή δουλειά» είναι κάτι για το οποίο είναι περήφανη η κοινωνία μας. Αλλά, αν θα θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς, θα έπρεπε να ομολογήσουμε πως αποκαλούμε τους εαυτούς μας «σκληρά εργαζόμενους» κυρίως για να δικαιολογήσουμε τις καθημερινές κακομεταχειρήσεις, στερήσεις και ταπεινώσεις στο χώρο εργασίας. Νομίζω επίσης πως μπορούμε να συμφωνήσουμε στο ότι οι περισσότερες δουλειές μας δεν βελτιώνουν τον κόσμο.
Και όμως βρισκόμαστε στην οξύμωρη θέση να ικετεύουμε να μπούμε σε εργασιακούς ρόλους που μισούμε.
Καλό είναι να συνειδητοποιούμε ότι το «εργασιακά απασχολημένος» θα μπορούσε υπό συνθήκες να έχει την έννοια του «χρησιμοποιημένος». Ακριβώς δηλαδή όπως θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα σφυρί και καρφιά, ο εργοδότης σάς απασχολεί ή σας χρησιμοποιεί. Ο όρος «χρησιμοποιημένος», πολύ εύστοχα περιγράφει τη σχέση με τους εργοδότες μας. Όπως οι πόρνες, έτσι και εμείς παραιτούμαστε από τον εαυτό μας και δινόμαστε σε ψεύτικες σχέσεις για μια ανούσια οικονομική απολαβή. Σε μια υγιή σχέση η αφοσίωσή μας ανταποδίδεται σε είδος. Αλλά σε μια σχέση χρήσης και κατάχρησης, το καλύτερο που μπορούμε να προσδοκούμε είναι ένας χρηματικός διακανονισμός.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, λοιπόν, ότι οι πολιτικοί και άλλοι ισχυροί άνθρωποι επαινούν τον ενθουσιασμό μας για την εργασιακή απασχόληση και υπερασπίζονται αυτόν το σκοπό. Για την ελίτ, η ανεργία είναι μία κρίση, διότι αυτό σημαίνει ότι ο πληθυσμός δεν «χρησιμοποιείται» επαρκώς. Ένας «αχρησιμοποίητος» πληθυσμός είναι ασύμφορος και, ενδεχομένως, απείθαρχος. Έτσι, όταν οι πλούσιοι έρθουν να μας σώσουν, το κάνουν με την προσφορά θέσεων εργασίας, όπως λέει το σλόγκαν του Bill και Melinda Gates Foundation: «Πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν την ευκαιρία να ζήσουν υγιείς και παραγωγικές ζωές.» (δική μου έμφαση)
Η εργασιακή απασχόληση έχει γίνει σχεδόν αδιαχώριστη από άλλες αξίες, όπως την ευθύνη και την ανθρώπινη ευημερία. Στην κουλτούρα μας, η προώθηση της εργασιακής απασχόλησης έχει γίνει συνώνυμη με την υποστήριξη των οικογενειών, των κοινοτήτων και των χωρών. Σε μια εποχή που είμαστε τόσο απόλυτα εξαρτημένοι από την εργασιακή απασχόληση και την οικονομία για την επιβίωσή μας, το να είσαι ενάντια στην δουλειά είναι σαν να είσαι ενάντια στη ζωή. Ποιος λοιπόν, εκτός από τον πιο τεμπέλη και ουτοπικό χίπυ, θα ήταν ενάντια στην εργασία;
Αλλά ας μην ξεχνάμε πως οι άνθρωποι δεν ήταν πάντα τόσο εξαρτημένοι για την επιβίωση από «θέσεις εργασίας» όπως τις αντιλαμβανόμαστε σήμερα ή από την οικονομία. Στην πραγματικότητα ήμασταν κυνηγοί και συλλέκτες για το μεγαλύτερο διάστημα της ύπαρξής μας. Τα χρήματα, η οικονομία, ακόμη και η καλλιέργεια της γης είναι σχετικά πρόσφατες επινοήσεις. Τα βγάλαμε από το μυαλό μας. Και, μέχρι πολύ πρόσφατα στην ιστορία, οι θέσεις εργασίας ήταν απλώς μέρος μιας μικτής στρατηγικής για επιβίωση που χρησιμοποιούσαν οι μεγάλες οικογένειες για να αντεπεξέλθουν στις καθημερινές ανάγκες τους. Το κυνήγι, η συλλογή, η κηπουρική, η χειροτεχνία, οι δωρεές, η συνεργασία, το εμπόριο και η αυτοαπασχόληση, είναι όλα απολύτως βιώσιμοι τρόποι για να καλύψουμε τις ανάγκες επιβίωσής μας. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας αναγνώριζαν ότι τα χρήματα δεν ήταν πάντα ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να ικανοποιηθεί μια ανάγκη τους. Ζώντας αποκλειστικά από έναν μισθό ήταν ένα μοντέλο ζωής για τους πλούσιους της πόλης.
Σε ορισμένες ιστορικές περιόδους, ήταν δυνατόν για κάποιους ανθρώπους να χρησιμοποιούν το νόμισμα για να διατηρούν μια ευημερία δυσανάλογη σε σχέση με την πραγματική αξία της εργασίας τους. Μπορεί να πλησιάζει το τέλος της εν λόγω περιόδου. Δυστυχώς, οι εναλλακτικές λύσεις στην εργασιακή απασχόληση σπανίζουν.
Δεν είναι κάτι που διδάσκεται στο μάθημα της ιστορίας, αλλά η εξάρτησή μας από τις θέσεις εργασίας προέρχεται τελικά από την καταστροφή και την μονοπώληση του περιβάλλοντός μας. Οι άνθρωποι κάποτε στηρίχθηκαν αποκλειστικά στους ελεύθερους φυσικούς πόρους. Η τάση προς μια γενικευμένη εργασιακή απασχόληση ακολούθησε την καταστροφή των πόρων αυτών. Όταν τα πράγματα που χρειαζόμαστε δεν διατίθενται ελεύθερα στη φύση, είμαστε αναγκασμένοι να εργαζόμαστε σε όλο και πιο περίπλοκες και αμφίβολες μεθόδους εξόρυξης φυσικών πόρων. Η ιστορία της σχέσης του πολιτισμού μας με τους Ινδιάνους της Αμερικής και άλλων αυτόχθονων πολιτισμών, παρουσιάζει το συνηθισμένο αυτό μοτίβο.
«Οι νέοι μου άνδρες δεν πρέπει ποτέ να εργαστούν. Οι άνδρες που εργάζονται δεν μπορούν να ονειρεύονται – και η σοφία έρχεται σε μας μέσω των ονείρων. Μου ζητάτε να οργώσω το έδαφος. Να πάρω ένα μαχαίρι και να σκίσω το στήθος της μητέρας μου; Όταν πεθάνω, εκείνη δεν θα με πάρει στο στήθος της για να ξεκουραστώ. Μου ζητάτε να σκάψω για πέτρα. Να σκάψω κάτω από το δέρμα της για τα οστά της; Όταν θα πεθάνω, δεν θα μπορώ να μπω στο σώμα της για να ξαναγεννηθώ. Θα μου ζητήσετε να κόψω τα χόρτα, να φτιάξω σανό και να το πουλήσω και να είμαι πλούσιος όπως οι λευκοί άνδρες. Αλλά πώς να τολμήσω να κόψω τα μαλλιά της μητέρας μου; » – Smohala, Wanapum πνευματικός ηγέτης, 1851
Ξανά και ξανά, η αντίσταση των ιθαγενών στην εργασία, όπως την ξέρουμε, σταμάτησε μόνο όταν η πρόσβαση στους παραδοσιακούς τους πόρους για επιβίωση διακόπηκε.
«Ο λαός μου δεν καλλιεργούσε και δεν είχε καμία χρήση για τις καλλιέργειες μέχρι που ο σολομός άρχισε να εξαφανίζεται από τα ρέματα και τα ποτάμια. Οι ρυπαντικές δραστηριότητες των λευκών και τα εμπορικά έργα αλιείας ήταν η αιτία για αυτό. Κάθε χρόνο, οι Κόλβιλ έβρισκαν όλο και λιγότερο σολομό που δεν ήταν αρκετός για να ζήσουν, και έτσι άρχισαν να καλλιεργούν για να επιζήσουν. Τελικά, φράγματα κατασκευάστηκαν στην Κολομβία και ο σολομός σταμάτησε εντελώς να έρχεται πάνω από το Grand Coulee. Ο σολομός είχε φύγει και τα υψηλής απόδοσης τουφέκια κάνουν περίπου το ίδιο για τα θηράματά μας. Μέχρι να δούμε την ανάγκη να καλλιεργήσουμε, οι νεότερες γενιές συνειδητοποίησαν πως οι πρόγονοί τους είχαν αφήσει τους λευκούς να έχουν την πλουσιότερη και πιο εύφορη γη. Και ήταν πολύ αργά για να την πάρουν πίσω.»— Mourning Dove, Colville author, 1888-1936
Οι ιθαγενείς δεν ήταν οι μόνοι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν την καταστροφή των πόρων και την μονοπώληση. Εταιρείες και κυβερνήσεις περιθωριοποιούν ενεργά την πρόσβασή μας σε καθαρό νερό, υγιεινή διατροφή, ασφαλές καταφύγιο, καθώς και κοινωνική υποστήριξη. Όλα αυτά τα πράγματα, ενώ παρέχονταν ελεύθερα από το περιβάλλον μας, είναι πλέον ολοένα και πιο ακριβά.
Δεν είναι μόνο το φυσικό μας περιβάλλον που καταστρέφεται. Το κοινωνικό και ψυχολογικό μας περιβάλλον δέχεται επίσης επίθεση. Οικονομικές πιέσεις, διαφημίσεις και προπαγάνδα έχουν υπονομεύσει την αυτάρκεια των οικογενειών και των κοινοτήτων. Ίσως η τελική νίκη του καταναλωτισμού είναι ότι πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει την ικανότητά τους να βρίσκουν νόημα έξω από τη δουλειά. Πολλοί άνθρωποι θα σας πουν ότι απλά δεν ξέρουν πώς να περνούν το χρόνο τους χωρίς δουλειά. Μπορούν πραγματικά να μη βλέπουν μεγαλύτερη αξία στη ζωή τους; Χωρίς σεβασμό για τον εαυτό μας και την υποστήριξη των άλλων δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε από αυτό το καταχρηστικό σύστημα.
Η επιρροή της ισχυρής μειονότητας του κόσμου δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Αλλά εκείνοι από μας σε προνομιακές χώρες πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η οικονομική «κρίση» οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον κόσμο και ίσως στην ίδια τη μητέρα φύση, η οποία επιτέλους μας αναγκάζει να αποκαλύψουμε τα χαρτιά μας. Το γεγονός ότι η οικονομική μας ευημερία μπορεί να παραπέσει τόσο γρήγορα είναι η απόδειξη ότι ο πλούτος μας δεν βασίζεται στην πραγματική αξία της εργασίας μας, αλλά στην επιτυχία μας σε ένα παραπλανητικό παιχνίδι εκμετάλλευσης.
Ο τρόπος ζωής μας έχει επίσης εξαρτηθεί από τους περιορισμένους ορυκτούς ενεργειακούς πόρους, χωρίς να αναφέρουμε τα απειλούμενα εδάφη, νερά και δάση. Και ο κόσμος συνωστίζεται όλο και περισσότερο. Ίσως είναι καιρός να καταλάβουμε το πώς είναι πραγματικά να ζούμε μέσα στα όρια αυτών που διαθέτουμε.
Αλλά ας είμαστε σαφείς. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερες θέσεις εργασίας. Χρειαζόμαστε πρόσβαση στα βασικά της επιβίωσης. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερα χρήματα. Χρειαζόμαστε να θεραπεύσουμε το περιβάλλον μας. Δεν χρειαζόμαστε εργοδότες να μας κρατήσουν απασχολημένους. Χρειαζόμαστε χρόνο να μετατρέψουμε τις κοινότητές μας σε υγιή οικοσυστήματα για ανθρώπους και πάλι.
Όσο λιγότερο συμμετέχουμε σε αυτή την καταχρηστική οικονομία, τόσο το καλύτερο. 10% ανεργία είναι αξιοθρήνητη. Χρειαζόμαστε 90% ανεργία! Αν πραγματικά δυσανασχετούμε με αυτό το σύστημα, ας κερδίσουμε λιγότερα χρήματα, ας αγοράσουμε λιγότερα και ας μας ανήκουν λιγότερα. Ας επενδύσουμε το χρόνο, την ενέργεια και τους πόρους μας σε πράγματα που δεν μπορούν να φορολογηθούν ή να παρασιτιθούν από τις εταιρίες. Ας ασχοληθούμε όχι με χρήματα, αλλά με ενέργεια, θρεπτικές ουσίες, υλικά, τοπικά νομίσματα και σχέσεις. Ας μην επεκταθούμε, ας σταθεροποιηθούμε. Ας απολαύσουμε την τέχνη, τον πολιτισμό και την αναψυχή. Ίσως μπορούμε να ανατρέψουμε την πυραμίδα συρρικνώνοντας τον πάτο της.
Η δουλειά μας είναι η ακόλουθη: Χρειάζεται να αποταμιεύουμε το νερό όποτε βρέχει και να το κάνουμε διαθέσιμο. Χρειάζεται να κάνουμε τα βρώσιμα φυτά να μεγαλώνουν έτσι, ώστε να είναι τόσα πολλά που δεν θα μπορούμε ούτε να τα χαρίσουμε. Χρειάζεται να θυμηθούμε πως να χτίζουμε σπίτια με φυσικούς τρόπους και κυρίως χωρίς να χρεωνόμαστε με δάνεια για αυτά. Χρειάζεται να ξεκινήσουμε να δημιουργούμε ευκαιρίες εκεί που ζούμε, ώστε να χρειαζόμαστε λιγότερες μετακινήσεις. Χρειάζεται να πάρουμε τον έλεγχο της γης και των πόρων από τις ισχυρές μειονότητες. Χρειαζόμαστε ενοποιητικές και βιώσιμες μεθόδους για τη διαχείριση της γης. Χρειάζεται να δημιουργούμε κτηνοτροφικές φάρμες με έναν τρόπο που θα κάνει τα θηράματα αφθονότερα. Χρειάζεται να καλλιεργούμε με τέτοιο τρόπο που θα κάνει τα δάση να αυξάνονται. Χρειάζεται να χρησιμοποιούμε την ενέργεια με τρόπο που θα δημιουργεί ειρήνη και σταθερότητα. Χρειάζεται να ενισχύσουμε τους κοινωνικούς μας δεσμούς.
Αν εξακολουθείτε να έχετε μια δουλειά, να βάλετε τα πάντα σε τάξη και να την παρατήσετε! Κάντε το όσο πιο σύντομα μπορείτε, γιατί ποτέ στην ιστορία δεν είχαμε μια πιο σημαντική δουλειά να κάνουμε.
Σημείωση: Για να βοηθήσετε την εξάπλωση της permaculture στην Ελλάδα μέσω της προ-αγοράς του πρώτου πλήρες οδηγού permaculture, δείτε εδώ.
I was having a conversation this weekend re: people being defined by their jobs. I'm growing increasingly frustrated by this, as it seems people don't have an identity beyond what they do, and in agreeance with the article, almost everyone I know hates their job. How can you remain defined by that which you hate? It's ludicrous! I think it will be a slow generational change for people to realise this and that the way the world is structured has to change. BUT more and more people are feeling the need for change that resonates within all of us…in some louder than others.
“η εξάρτησή μας από τις θέσεις εργασίας προέρχεται τελικά από την καταστροφή και την μονοπώληση του περιβάλλοντός μας…”
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, και πόσο αλήθεια είναι! Αυτό που έχουν καταφέρει είναι να κάνουν τα δικά τους συρρέοντα δικά μας κοινωνικά στερεότυπα… βαθιά σκαλισμένα μέσα μας. Θέλει πυγμή και θετικισμό και παραδειγματισμό για κάνει κάποιος το μετέωρο βήμα του πελαργού και δει την αξία του πέρα από αυτά τα στερεότυπα. Τα ταξίδια στο εξωτερικό μπορούν να ανοίξουν τα μάτια αλλά νομίζω ότι η καρδία θέλει παρέα όπως και η αλλαγή.
Αν στις επόμενες εκλογές κατέβαινε ένας άνθρωπος με αυτό το κείμενο ως την βάση των έργων του, θα γινότανε χαμός!!!
Καταπληκτικό κείμενο, το έστειλα σε όλους τους φίλους που δεν έστειλα το Αγγλικό.
"Τα ταξίδια στο εξωτερικό μπορούν να ανοίξουν τα μάτια"
αλλά δέν γίνεται να τά κάνης περπατώντας.
Ωραίες οι ονειροπολήσεις,αλλά η εποχή τού Αδάμ και τής Εύας έχει περάσει πρό πολλού.
Εξαιρετικό Τίνα, σ'ευχαριστούμε πολύ για τη μετάφραση! Η παρούσα κρίση μπορεί να βιωθεί παθητικά σαν καταστροφή ή να ειδωθεί ως μια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού τόσο ατομικού όσο και κοινωνικού. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη ιστορική καμπή. Από τις αποφάσεις που θα πάρουμε και από τη στάση που θα κρατήσουμε θα εξαρτηθεί το μέλλον μας και το μέλλον των επόμενων γενεών. Έχουμε τη δυνατότητα να αποτινάξουμε από πάνω μας όλα τα λάθη του παρελθόντος και να κάνουμε μια νέα αρχή, βασισμένη σε υγιείς βάσεις. Η λέξη «ανάπτυξη» δεν πρέπει να σημαίνει αποκλειστικά παραγωγή και διανομή υλικών αγαθών με την μεγιστοποίηση του χρηματικού κέρδους, αλλά κυρίως ανάπτυξη των ανθρώπινων όντων.
Όπως υποστηρίζει ο Νοάμ Τσόμσκι : «Σκοπός μιας δημοκρατικής κοινωνίας δεν είναι η παραγωγή αγαθών, αλλά η δημιουργία ελεύθερων ανθρώπινων υπάρξεων».
Ευχαριστώ συνταξιδιιώτες για τη συμπαράστασή σας σε αυτή την κίνηση. Ηρθε η ώρα να ενωθούμε, να επαναπροσδιοριστούμε και να δημιουργούμε τις συνθήκες που φροντίζουν και εμάς και τον πλανήτη μας. Μαζί μπορούμε να κάνουμε θαύματα! Η αγάπη νικάει τα πάντα! Σας αγκαλιάζω σφιχτά!
empros pros ta pisw diladi,
stin epoxi twn spilaiwn, e ti na pw, xillies fores kalutera i papariga kai o stalin
alla wra pou to skeftomai mipws i troika auto to sxedio efarmozei telika, ara mexri to 90% anergia exoume dromo
zitw i troika diladi
άμα έχεις πάρει λάθος τραίνο, σε όποια στάση και να κατέβεις πάλι σε λάθος μέρος θα είσαι.
είτε πιστεύεις ότι είναι σωστό, είτε πιστεύεις ότι είναι λάθος, είσαι σωστός. Όλα EINAI…απλά. Εμείς, με τον εγωισμό μας «κρίνουμε» αν κάτι είναι σωστό ή λάθος, αλλά στην τελική η κάθε κατάσταση είναι μια απίθανη ευκαιρία να δημιουργήσουμε κάτι που δεν είχαμε καν φανταστεί! Πόσες φορές έχεις πάρει μια απόφαση που ήταν λάθος στο μυαλό σου και στην τελική ήταν ό,τι καλύτερο για σένα;;; χμμμμ;; Τώρα έχω φτάσει στο σημείο, που αν δε βγει κάτι όπως το φανταζόμουνα, είμαι όλο χαρά γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος εκπλήξεις! Μια διαφορετική αντίληψη, I guess!
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%C…
φιλε μου τα ξερω ολα απο τοτε που γενηθηκα. εχω εργαστει πολυ σκληρα στην ζωη μου και παντα ηξερα πως εκανα λαθος κανεις ομως ποτε δεν με πιστεψε………σε ευχαριστωυι
Πολύ καλό θα το κοινοποιήσω! Μπράβο!!
Εξαιρετικά εύστοχο, αξιζει να κυκλοφορήσει ευρέως.
ευχαριστούμε Τίνα!!
Αγαπητή Τίνα εδώ είναι και η φιλοσοφία της ζωής, πράγματι έπιασες το νόημα της.
Τίνα ευχαριστώ, εδώ είναι και οι ανθρώπινες αξίες
Ενδιαφέρον κείμενο.
Με αυτά για την εργασία συμφωνώ απολύτως, τα περί του περιβάλλοντος ίσως λίγο απλουστευτικά.
Ας μου επιτραπούν δύο παρατηρήσεις επί λεπτομερειών, από "επαγγελματική διαστροφή":
Σε ένα σημείο το κείμενο αναφέρει "δική μου έμφαση", αλλά προηγουμένως δεν υπάρχει καμία έμφαση.
Λέξη "παρασιτιθούν" δεν υπάρχει στα ελληνικά. Τι έλεγε το πρωτότυπο;
Ευχαριστώ για τις λεπτομέρειες, που αν και τελειομανής, μου διαφεύγουν. Έφτιαξα την έμφαση. "παρασιτιθούν" ήταν μια προσπάθεια να μεταφράσω τη λέξη "parasitized". In context: "Let’s invest our time, energy, and resources in things that can’t be taxed or parisitized by corporations." Αν έχεις μια καλύτερη πρόταση, την περιμένω!
Χρειάζεται το Venus Project, και η Resource Based Economy!!!
Τελειο το αρθρο. Οποιος θελει να μαθει για ενα κοινωνικο σχεδιο χωρις χρηματα, κυβερνησεις και στρατους ας επισκεφτει:
thevenusprojet.com
Ωραιότατο! Πραγματικό παραλήρημα μικροαστού! Και εις ανώτερα!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Pingback: Προς όλους όσους αισθάνονται προδομένοι από την Οικονομία « Soldier of fortune
Είμαι 22 χρονών και αυτό που παρατηρώ είναι μια κοινωνία ανθρώπων(και δεν μιλαώ μόνο για την ελλάδα) στην οποία ο ένας κοιτάει να πατήσει πάνω στον άλλο ,για να φανεί ανώτερος,την ώρα που είμαστε άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένοι όλοι και είτε δεν το ξέρουμε είτε εθελοτυφλούμε είτε είμαστε μαζόχες και σαδιστές.Μια κοινωνία που δρα έτσι δεν πάει εξελίσετε.Οι άνθρωποι έχουν κλειστεί τόσο στο εγώ τους και δεν κοιτάνε δίπλα τους ή λένε εμένα δεν με αφορά.Μα πως???ότι συμβαίνει σε μένα επιρεάζει και σένα εκτός βέβαια αν ζεις μόνος σου και καταναλώνεις αυτά που παράγεις χωρίς να έχεις συναναστροφές με κανέναν άλλο.Όσο για την ελίτ εμείς την κάνουμε να φαίνεται ελίτ,εμείς κάνουμε τους πλούσιους και τους φτωχούς και όταν λέω εμείς εννοώ όλους εμάς που παράγουμε.
Εμείς είμαστε τα μέσα εμείς είμαστε το σύστημα εμείς είμαστε το κράτος δεν υπάρχουν άλλοι εκτός αν υπάρχουν τίποτα εξωγήινοι και δεν το ξέρω.Φυσικά δεν μπορείς να καταργήσεις με την μία στο σύστημα που ήδη έχεις γιατί μέσα εκεί λειτουργούν όλα αλλά θα πρέπει να δουλέψουμε ώστε να τα αλλάξουμε και όχι να το διατηρούμε.Θα πρέπει να βρίσκονται οι άνθρωποι και να μιλάνε αλλά και να κάννουν πράξεις παράλληλα γιατί αυτές μετράνε και αυτές μένουν στο τέλος.Ρωτάτε τον εαυτό σας <<γιατί<<?? κάθε φορά που βλέπετε να συμβαίνει κάτι και μην σταματίσετε,θα ανακαλήψετε πράγματα που και οι ίδιοι αγνοείτε και θα αλλάξει ο τρόπος που θα δείτε τα πράγματα
Μπράβο Γιάννη, ευτυχώς καταλαβαίνεις τα σημαντικά από μικρή ηλικία! Πολλές φορές πρέπει να στριμωχτούμε για να δούμε τα πράγματα αλλιώς, αλλά αν το πάρουμε απόφαση, μπορούμε να αρχίσουμε τώρα: https://kangouro.gr/change-your-view/
Μόλις έγραψα και ένα άλλο άρθρο πάνω σε αυτά που λες, το οποίο θα αναρτήσω από εβδομάδα. Συνέχισε να μεταδίδεις τις ιδέες σου με αγάπη και μέσω δικών σου πράξεων/παραδειγμάτων, αντί να σπας το κεφάλι σου…και θα δεις πως θα αλλάξουν!
Ένα απολύτως αντιδραστικό παραλήρημα!
… κι όταν φωνάζουν οι άλλοι "ομπρός!"
εσύ φωνάζεις "πίσω!"
(Κ. Βάρναλη, "Παρωδία στο Αν του Κίπλινγκ")
Pingback: Προς όλους όσους αισθάνονται προδομένοι από την Οικονομία | Πρωτοβουλία δημιουργίας τοπικών δικτύων παραγωγών-καταναλωτών
Πάρα πολύ ωραίο κείμενο. Θα το αναδημοσιεύσω στο blog μου (ελπίζω να μην υπάρχει κάποιο πρόβλημα.) Αν θέλεις μπες και δες κι εσύ το δικό μου, έχω κάποια άρθρα που ίσως να σου αρέσουν. http://anthrwpos-apanthrwpos.blogspot.com/
Χμμ μάλιστα.
Πίσω λοιπόν στίς σπηλιές.
Αλλά ξέχασα,και τίς σπηλιές πρέπει να τίς σκάψη κανείς,δέν φυτρώνουν οπουδήποτε.
I think in a poor economy, people still flood to luxuries, and the extremes get wider. It is the middle ground that suffers the most.